در سوگ سلمان هراتی

ســرو سرسبز استوار افتاد

لرزه بر جسم دشت تنبل زد

لــب  به لب خون لخته شد دریا

داغش آتش به قلب جنگل زد

مــاه مرد و گرفت و شد خاموش

هر ستاره فتاد و در گل شد

آفتاب از غمش نهان در کوه

کوه چون مرغ نیم بسمل شد

نِــی دگر نغمه ای نزد، نالید

از نیستان نسیم چون بگذشت

هــای و هوی هزار هدهد بود

جغد خواند او ز جوی خون بگذشت

روح رنگین رود جاری رفت

سیل آمد مسیل شد لبریز

آسمان زارزار می گرید

جنگل از دوریش شده پائیز

تــابش آفتاب و تیغۀ کوه

نور در اوج استواری بود

یــادگاری ز خندق و سلمان

آب در خشکی صحاری بود