حسرت

روزی که پیغامی دروغین تیشه ام شد

روزی که ننگ خسرو زهر شیشه ام شد

روزی که سودابه مرا در آتش افکند

روزی که تردید پدر اندیشه ام شد

وقتی زلیخا از هوس زندانیم کرد

تعبیر رویاهای زندان پیشه ام شد

من پاک بودم، پاک بودم، پاک بودم

عشقی حقیقی حسرت همّیشه ام شد

امروز هم پاکم، به پاکی همان روز

هرچند عشقت آتشی بر ریشه ام شد

سرمایه خورشید

آفتابی تو،  نه، سرمایۀ خورشید ز توست

آسمانی تو، که مهر و مه و ناهید ز توست

ذرّه خاکم و افلاک کجا جای من است؟

سفر ذرّۀ خاکی سوی خورشید ز توست

روضه خلد، ارم، جنّت و مینوی منی

به جَهَنَّم که دلم زان همه نومید ز توست

ماه من کاش که شَعرای یَمانی بودی

راه گم کرده ام و این همه تردید ز توست

یک مژه تا سحر از خواب نصیبی نبرم

خواب در چشم تَرَم غرقه جاوید ز توست

دارم امّید که در خواب ترا بینم باز

حال اگر خواب ز چشمم شده نومید، ز توست

خواب حسرت شده و دیدن رویا، هیهات

خواب و رویا همه از دیده چو کوچید ز توست

تو شدی مذهب و آئین و مرام و دینم

شرکم و کفرم و ایمانم و توحید ز توست

مست چون چشم تو، آشفته چو گیسوی توام

مذهبم عشق و امامم تو و تقلید ز توست

نازنین عید بود روز وصال من و تو

مژده وصل به عیدانه بده،عید ز توست

یک کلام تو شد آتش، به دل "کاوه" نشست

جای اشک آتش اگر از مژه بارید ز توست

من به پایان رسیدم

قلب ها درد هجران ندارد

                 چشم ها اشک پنهان ندارد

سال ها آسمان را گرفته است

                  ابرهائی که باران ندارد

خشکسالی است در دشت دل ها
                

                  شبنمی این بیابان ندارد

با کنایت به من گفتی آن روز:

                 دل به جز عشق درمان ندارد

گر که لب تر کنی عشق بارم

                 آن چنانی که همسان ندارد

لیک اگر عشق بارید، بارید

                 می کنی عهد طوفان ندارد؟

گر که طوفان شود تندر است و

                  نعره هائی که شیطان ندارد

آذرخش ار زند، همچو نمرود

                  شعله هایش گلستان ندارد

آذر من شو گر بت شکستم

                  بت شکن میل بستان ندارد

آذرم، بوستانم تو هستی

                  آتشت هُرم سوزان ندارد

من به پایان رسیدم، وگرنه

این غزل ها که پایان ندارد