سرمایه خورشید

آفتابی تو،  نه، سرمایۀ خورشید ز توست

آسمانی تو، که مهر و مه و ناهید ز توست

ذرّه خاکم و افلاک کجا جای من است؟

سفر ذرّۀ خاکی سوی خورشید ز توست

روضه خلد، ارم، جنّت و مینوی منی

به جَهَنَّم که دلم زان همه نومید ز توست

ماه من کاش که شَعرای یَمانی بودی

راه گم کرده ام و این همه تردید ز توست

یک مژه تا سحر از خواب نصیبی نبرم

خواب در چشم تَرَم غرقه جاوید ز توست

دارم امّید که در خواب ترا بینم باز

حال اگر خواب ز چشمم شده نومید، ز توست

خواب حسرت شده و دیدن رویا، هیهات

خواب و رویا همه از دیده چو کوچید ز توست

تو شدی مذهب و آئین و مرام و دینم

شرکم و کفرم و ایمانم و توحید ز توست

مست چون چشم تو، آشفته چو گیسوی توام

مذهبم عشق و امامم تو و تقلید ز توست

نازنین عید بود روز وصال من و تو

مژده وصل به عیدانه بده،عید ز توست

یک کلام تو شد آتش، به دل "کاوه" نشست

جای اشک آتش اگر از مژه بارید ز توست