سکه سیاه خورشید

آن مست که مغرور بدان مسند و جاه است

گو باش که این سست ترین تکیه گاه است

وقتی که نه انصاف به دل هاست، نه مردی

یا هر مژه ام در پی حق چشم به راه است

وقتی ز محبت خبری نیست به دل ها

وقتی که دلم تشنة یک نیم نگاه است

بستان ز من این کاسه و لاجرعه بیاشام

سرکش که دراین جام، نه می، مهرگیاه است

وقتی که دلم تنگ ترین گوشة دنیاست

وقتی که شب من تهی از پرتو ماه است

از پنجرة خانة من سکة خورشید

تصویر یکی لکه سوراخ سیاه است

دل خوش به چه دارم؟ به مه و مهر؟ کجایند؟

سرخوش ز چه باشم؟ ز می و یار؟ گناه است

دل بسته حقیم و ز ناکس نهراسیم

زیرا دلمان همدل خورشید پگاه است

در باور ضحاک پیام آور مرگ است

هر "کاوه" که بر کتف وسر و مار گواه است