ماهِ سرما خورده

ماه می لرزید زیر یورش سرما و طوفان

قلب می لرزید، اما نی ز سرمای خیابان

رودها در شهر جاری بود از باران آن شب

عشق جاری بود اما، در دلم زان ماه لرزان

سردبودآن شب،چه بارانی!چه سرمایی!چه سوزی!

در دل من می گرفت اما شرار سرکشی جان

در نگاه ماه سرما خورده آتش بود گویی

قلب من می سوخت، اما باز می لرزید پنهان

ها، ها! می کرد بر دستان خود، شاید نلرزد

باز می لرزید اما، همچو مرغی زیر باران

مطمئن گشتم که این لرز و تب عشق است در او

ماه عاشق، ماه سرما خورده! ماه آتش افشان!

نذر کردم از لبانش بوسۀ داغی ستانم

باز اگر آن ماه بینم، "در شب سرد زمستان"

یاد آرم" کاوه" و آن عشق های کودکانه

"باز باران، با ترانه، با گهرهای فراوان"