ابیات متصله

دوش دیدم به خواب شیرین مُو...

ءَیدی آن رفیق همچون گُو...

هَرِ خود را که با شکوه فرا...

وان و نخوت نشسته بر سر اُو...

رَنگِ شاهی و با غرور و تَبَخـ...

تُر صلا زد که ای وزیرِ مُرُو...

وَت شعار بزرگ طبع که هو...

ش و کیاست تراست همچون هُـ...

نَر و علم و سخا و مردی و فَضـ...

ل و تو هستی به بحر عالم دُ...

رِ یگانه بیا و بنشین نَز...

دِ من امروز با تو خواهم شُو...

ری کنم در مسائل مَمـ...

لِکَتی و دفاع و جنگ و صُـ...

لحِ با دشمنان و حفظ روا...

بِطِ با دوستان یک دل مُو...

وافِق آن دم کنار او بِنشَسـ...

تَم و گفتم که ای شه با جُو...

هَرِ شه پور شه تبار این مخـ...

لِص، هستم به بارگاهت نُو...

کَر و فرمان بده کنم جان قُر...

بان آن ذات پاک اقدس مُـ...

بارَک آن گَه به سوی او چَرخیـ...

دَم زنم بوسه آستانۀ هُـ...

مایُونَش را که زان ز جا جنبیـ...

دَن فتادم ز تخت خود وان رُو...

یایِ شیرین شکست و دستم و گَر...

دَنَم ای لعنت خدا بر تو

پ.ن.

ابیات متصله، صنعتی بدیعی است که در آن همۀ مصاریع (به جز آخرین مصراع) با کلمۀ نیمه ای ختم می شوند که مابقی آن در شروع مصراع بدی می آید. این کار به خصوص برای مصاریع زوج که باید شاعر قافیه را از دل کلمه بیرون بکشد (کلمۀ نیمه کاره با سایر کلمات نیمۀ ابیات دیگر مقفی بشود) سختی خود را بیشتر نشان می دهد.

صنعت ابیات متصله عموماً در طنز و مطایبه استفاده شده و بیشتر سهل ممتنع سروده شده است.