اکرمی

ایا اکرمی، مرد بی دین و رای

ز کس گر نترسی، بترس از خدای¹

کـه گفتت بیا کار ضحاک کن

که گفتت برو کاوه را آزمای

رهی را بپیمای چون تیر راست

در این راه کج چون کمان تا کجای

مـنم رهرو راه پروردگار

ترا دیو و شیطان بود رهنمای

یـقین دان زمرد بود شعر من

ترا کور می سازد ای اژدهای

که شاعر چو رنجد بگوید هجا

بماند هجا تا قیامت بجا¹

اگر تیره بینی تو دنیای خود

نمودی جهان تیره از رای خود

کـَوَندَه² نهادی مرا زیر پای؟

کنون دامت افتاد بر پای خود

رها کردی از شست تیری ولی

نزد چون تو کس تیر بر نای خود

مـیان دو کس جنگ چون آتش است³

تو آتش فکندی به شولای خود

یـلان نزد کاوه سپر افکنند

نبودی تو آگه ز یارای خود؟

که شاعر چو رنجد بگوید هجا

بماند هجا تا قیامت بجا

---

1- از حکیم ابوالقاسم فردوسی

2- بر وزن "رَوَنده" به معنی تور و دام

3- از شیخ مصلح الدین سعدی