در سوگ دوست نازنینم "فرنوش بهرامپور"

بــرف آمد، سرد شد، خاموش شد چون آذرش

هــیمه ها یخ بست، بی هرم حضور پیکرش

رفت، ما را پشت سر بگذاشت با سرمای دی

آسمان بارید آنشب، تا سحر چشم ترش

مــهربان من چرا نامهربانی ساز کرد؟

پــرکشید و رفت و من جا مانده ام پشت سرش

وقت رفتن گفت با یاران: "خدا حافظ، همه"

راهی قرب خدا شد، "کاوه" ماند و خاطرش