خزانی باغبان سوز

در سوگ نیما فروتن، کودکی که در سانحه تصادف جان داد

نــهان در دل غمی دارم، چه گویم ماتمی دارم؟

نه مشفق همدمی دارم نه یار محرمی دارم

یــکی مرثیه پردازم، ز چشمم خون روان سازم

به چشمان سیل اندازم، یمی را در یمی دارم

مــکن مُنعِم کنون مَنعَم، که گنجی را ز کف دادم

نمی گویم که بی چیزم، که دل سوزان غمی دارم

الا دل، خون تهی گشتی، چو از چشمم رهی گشتی

ز خونت آگهی گشتی، به مژگانم نمی دارم؟

فــلک از دست تو بس داد، هلا فریادرس، فریاد

چه فریادی از این بیداد؟ که آهی هم نمی دارم

روان سوز است، جان سوز است، خزانی باغبان سوز است

بلای آسمان سوز است، کز آن پشت خمی دارم

ودادش می برد از تن، توان و تاب گرییدن

ز هجرش غرق خون دامن، جهان درهمی دارم

تــکیدم در غمت چون تاک، که نشکفته شدی در خاک

فغان و آه تا افلاک ز سوگ تو همی دارم

نــه مشفق همدمی دارم، نه یار محرمی دارم

نهان در دل غمی دارم، چه گویم ماتمی دارم؟

غنچه در تابوت

خدای عز و جل برکند ز پا بندش

نگاهدار بُوَد کودکان دلبندش

هزار غنچه بچیند ز باغ فروردین

اگرچه چید گلم را ز پا و آوندش

"به هیچ باغ نبود آن درخت مانندش

که تند باد اجل بی دریغ برکندش"

بگو: در این محاکمه قاضی نه عدل و داد کند

قصاص گو نکند، خاندانش شاد کند

اگرچه در غم سنگین نهاد خانۀ من

دوام خانۀ او را بنا نهاد کند

"به دوستی جهان بر، که اعتماد کند؟

که شوخ دیده نظر با کسیست، هر چندش"

بگو: نسیم ز چشمش چنان که ابر بهار

سرشک خون بفشاند به همدمی نگار

ز ره رسد نریمان، زره درید به تن

خبر شنید، کریمان، که گل فتاد از دار

"به لطف خویش خدایا روان او خوش دار

بدان حیات بکن زاین حیات خرسندش"

به مهری از دل صادق روایت از راوی است

که اشک و تب و رنج و همّ و غم کافی است

چو شهد کام ننوشد بدین خراب آباد

بدان جهان علی از کوثرش بدان ساقی است

"گر آفتاب بشد، سایه همچنان باقی است

بقای اهل حرم باد و خویش و پیوندش"

ببین که غنچه شکفته است در دل تابوت

اگرچه دشمن خود را، مبر به شهر سکوت

مباد مرگ پسندی، به دشمنان حتی

فدای خوی خوش خلق طاهر نیکوت

"یکی دعای تو گفتم، یکی دعای عدوت

بگویم آن را، گر نیک نیست مپسندش"

خدای، آن که در این درد و غم شکیب آرد

عطا کناد بهشت و، هر آن که ریب آرد

به دوزخش بفرستد، نبخشدش هرگز

ز گوشه گوشۀ جنت ملک نهیب آرد

"هر آن که پای خلاف تو در رکیب آرد

به خانه باز رود اسبِ بی خداوندش"

کاوه   تهران 6/3/65