من و حافظ

من و حافظ به کمک هم:

ره نبردیم به مقصود خود اندر شیراز

چون سر و فرق مطهر به چماقی بشکست

دلا رفیق سفر بخت نیک خواهت بس

چماق لمپن شیراز سد راهت بس

بَدا شیراز و این دلواپسانش

خداوندا بکُش آن شهربانش

سخندانی وخوشخوانی نمی ورزنددرشیراز

بیا تا با چماق این بار مهمان را براندازیم

من و سعدی

من و سعدی به کمک هم:

شیراز پر غوغا شده است از فتنه دلواپسان

ترسم که این آشوب ها بر هم زند شیراز را

مبادا ور چماق آید به میدان

همه شیراز یغمای تو باشد

خوشا تفرج نوروز، خاصه در شیراز

به لفظ کار نداریم آرواح ننش

کاروانی همه مجروح ز شیراز آید

اگر آن یار سفر کرده ما باز آید