بیا سِیلِ دِلِ ما کُ

دِلِم اَ غُصِّة غُروَت تو مویی چِشمَة خونَه

دلم از غصه غربت تو گوئی چشمة خون است

سَرِ ای چِشمَه کَه نِیسِم اَ چَشِم گورگَه روونَه

کنار این چشمه نشسته ام، از چشمم گریه روان است

مَ ای لا، تو او لا، چِشمَه دِ مِنِ ما شیَه حایِل

من این سو، تو آن سو، چشمه فاصله بین ماست

شی کُنِم رولَه عَزیزِم کِه بَشی وِ مَ تو مایِل

ای عزیز دلم، چه بکنم تا تو به من علاقه مند شوی

بَس که گورگِسِّم دِ چِشمَه چِشمَه نی، سِیلِ بَهارَه

ازبس که درچشمه گریستم،چشمه نیست،سیل بهاراست

اُوِ چِشمَه دیَه شورَه دِهِ دامو شورِه زارَه

آب چشمه دیگر شور شده است، ده پائین شوره زار

رولَه چَش بَوَن، مِتَرسِم دُوارَه هَنی بَوازِم

عزیزم چشمت را ببند، می ترسم که باز ببازم

مَ سِزِرگِه مِرَه لارِم اِیَه چَش وَ تو نَنازِم

ستون فقراتم می لرزد اگر تو را نگاه نکنم

تو کِه چَشاتَ بَوَنّی صوا صُب هَنی ایوارَه س

اگرتوچشمانت راببندی، صبح فردا هنوز غروب است

دِ چَشات هِزار تا خُورشی دِ چَشام اَشکِ سِتارَه س

درچشمان توهزارخورشید،درچشمان من اشک ستاره است

بیا سِیلِ دِلِ ما کُ کِه چینی زار و کَلافِه م

بیا و به دل ما بنگر که چنان زار و کلافه هستم

کِه زونَ فارسی نَه هَشتِم وِ لُری شِعر مِبافَم

که فارسی راگذاشته ام، به لهجه لری شعر می سرایم