حکومت نظامی

نَبُوَد هیچ کسی

در پس پنجره ها

همه رفتند به خواب

شهر ما خاموش است

و در این شهر خَموش

نیست یک زمزمه هم

جز صدای شبگرد

که چنین می گوید:

          همه آسوده بخوابید امشب

          و دعا نیز به داروغه کنید

          شهر در امن و امان است .... ولی

ناگهان فریادِ

مدهش یک سرباز

شکند دیوار

این سکوت سنگین

          که: بگیرید، بایست

          هر دو دستت برسر

          و مکن فکر فرار

          که ترا خواهم کشت

          در همان لحظۀ آغاز گریز

و در آن کوچۀ تاریک یکایک درها

باز می گردد و در آن سرها

نه نمایان، که نهان پیدایند

و سپس در همه شهر

رسد این بانگ به گوش

          که: ببندید همه درها را

          همه آسوده بخوابید امشب

          و دعا نیز به داروغه کنید

          شهر در امن و امان است همه

          هیچ کس نیست برون از خانه

و صدای یک مرد

از همان کوچۀ تاریک به گوشم آید

که به خود می گوید:

پس چه بود آن فریاد؟                   پس چه بود آن فریاد؟