پرواز دل

مرا مجال سخن گفتنی محال نبود

در آن زمان که دریچه ز من سؤال نمود

چرا به باغ دل تو گلی نمی روید؟

ببال، بال ز باد خزان شَمال ربود

ولی دریچه کلامی ز نای من نشنید

دهان گشود ز حیرت، مرا مجال فزود

دلم هوای پریدن گرفت و پنجره را

گشوده دید، به معراج خویش بال گشود

پرید و رفت و افق را گذاشت، گذشت

چنان که هیچ نبودش ورا خیال، فرود

صدای بال پرنده ترانۀ رگبار

صدای صاعقه شد از هزار سال صعود