زن

دختر زیر پانزده نی نی است

پانزده تا به بیست شیرینی است

سن زن چون رسید بر سی سال

حسن و زیبائیش رسد به کمال

تا چهل قابل قبول بود

بعد از آن جن و دیو و غول بود

زن به پنجاه حقه است و کلک

زن نگو، کارخانۀ آهک

سن او گر گذشت از پنجاه

شوهرش بین چه کرده است گناه

بیشتر گر که شد رسید به شست

بی نوا هرکه نزد او بنشست

زن هفتاد ساله خود زن نیست

لایق یک سلام گفتن نیست

ور که عمرش رسید تا هشتاد

روز و شب کن دعا که مرگش باد

چون رسد بر نود مبر زاو نام

گرگ درّنده است و شیر کنام

وز نود گر گذشت عمر خوشش

صبر دیگر مکن، خودت بکشش

خیابان سلمان رشدی

خیابان سلمان رشدی

دیگر می توانیم با خیال راحت بخوابیم
وقتی

          ساعت های ساخت چین

هر روز

          وقت دقیق نمازهایمان را

با آهنگ "خمینی ای امام"

اعلام می کنند
حتماً نماز صبحمان قضا نمی شود

                                      انقلاب هم صادر شد

اما

          "اُطلِبُوالعِلم وَلَو بِالصّین" را فراموش کرده ایم
ما همیشه همین طور بوده ایم

"رشید" "وطواط" بود

"رشدی" هم "آیات شیطانی" می نویسد

رشدی در "رشدی" نمی بینیم

بگذار بازار مشترک قهر کند

من از "بازار" بیزارم

به خدا در همۀ این بازارها یک مسلمان پیدا نمی شود

اینها "آیات شیطانی" می خوانند

پیغمبرشان "سلمان رشدی" است

خدایشان "ملکۀ انگلستان"

بیائید خودمان بازار "انقلاب" را راه بیاندازیم

بازاری که در هر گوشۀ آن

                             بانگ قرآن بلند است

که می خواند:

                   "وَیلٌ لالمُطَفِفین"

بیائید "دلو" کیل هایمان را با "قرآن" "استاندارد" کنیم

بیائید "ترازو" هایمان را با انصاف "میزان" کنیم
          تا شاید "سنبله" ها پربارتر شود
          تا شاید آمار "سرطان" پائین تر بیاید

بیائید حساب باز آر "انقلاب را از "بازار مشترک" جدا کنیم

بیائید یک خیابان را به نام "سلمان رشدی" کنیم

          بیائید یک خیابان را به نام "سلمان رشدی" کنیم

و آن وقت

          همۀ ارزفروش ها را
                             از خیابان "جمهوری"

                                                          به آن جا تبعید کنیم

بیائید انگشتانمان را برای شمردن "دلار" و "پوند" و "مارک" و "فرانک" تر نکنیم

می ترسم این ها به "اِیدز" آلوده باشند

بیائید "باز آر انقلاب" را آلوده نکنیم

خواب

دیروز مادرم

فرعون خانوادۀ ما می گفت:

در خواب دیده است

یک صد هزار گاو فربه رسیدند

ده گاو لاغرِ لاغر را

                     بلعیدند

من

     هرگز تمایلی به زلیخا نداشتم

اما

   دیروز

               سخت هوس یوسف کردم

گفتم:

         ای کاش

                      زندان خانوادۀ ما هم

                                         یوسفی می داشت

اما پدر

            این آیۀ همارۀ نومیدی

جنباند سر و گفت:

                     نه ........... خواب زن چپ است

ابیات متصله

دوش دیدم به خواب شیرین مُو...

ءَیدی آن رفیق همچون گُو...

هَرِ خود را که با شکوه فرا...

وان و نخوت نشسته بر سر اُو...

رَنگِ شاهی و با غرور و تَبَخـ...

تُر صلا زد که ای وزیرِ مُرُو...

وَت شعار بزرگ طبع که هو...

ش و کیاست تراست همچون هُـ...

نَر و علم و سخا و مردی و فَضـ...

ل و تو هستی به بحر عالم دُ...

رِ یگانه بیا و بنشین نَز...

دِ من امروز با تو خواهم شُو...

ری کنم در مسائل مَمـ...

لِکَتی و دفاع و جنگ و صُـ...

لحِ با دشمنان و حفظ روا...

بِطِ با دوستان یک دل مُو...

وافِق آن دم کنار او بِنشَسـ...

تَم و گفتم که ای شه با جُو...

هَرِ شه پور شه تبار این مخـ...

لِص، هستم به بارگاهت نُو...

کَر و فرمان بده کنم جان قُر...

بان آن ذات پاک اقدس مُـ...

بارَک آن گَه به سوی او چَرخیـ...

دَم زنم بوسه آستانۀ هُـ...

مایُونَش را که زان ز جا جنبیـ...

دَن فتادم ز تخت خود وان رُو...

یایِ شیرین شکست و دستم و گَر...

دَنَم ای لعنت خدا بر تو

پ.ن.

ابیات متصله، صنعتی بدیعی است که در آن همۀ مصاریع (به جز آخرین مصراع) با کلمۀ نیمه ای ختم می شوند که مابقی آن در شروع مصراع بدی می آید. این کار به خصوص برای مصاریع زوج که باید شاعر قافیه را از دل کلمه بیرون بکشد (کلمۀ نیمه کاره با سایر کلمات نیمۀ ابیات دیگر مقفی بشود) سختی خود را بیشتر نشان می دهد.

صنعت ابیات متصله عموماً در طنز و مطایبه استفاده شده و بیشتر سهل ممتنع سروده شده است.

تو چه محشر هستی

موی تو کوچۀ باریک شبانگاهی مرگ

قامتت شعر بلندی ز گناهان کسی می باشد

آن صدای تو طنین گریۀ طفل یتیم

یا چو تقلید یکی جغد ز صوت مگسی می باشد

لب تو غنچه گلی سبز به گلزار سیاه

که در اطراف تنش از چمن سرخ بسی می باشد

دست تو تیغۀ فولادی یک دژخیم است

که کنون در کف یک پادشه دادرسی می باشد

چشم تو جام جهان بین دگر جمشیدی است

که ز شهوت به زن مرد دگر در هوسی می باشد

پای تو کوچۀ باغی است به تاریکی گور

که ز عریانی خود کوچۀ بی خار وخسی می باشد

تن تو علم طبیبی است که در عین کمال

در سر آدم بی چارۀ بس بد نفسی می باشد

تو چه محشر هستی

این شعر در دو وزن سروده شده است، به نحوی که مصاریع فرد در یک وزن و مصاریع زوج با افاعیلی بیشتر ولی در همان بحر است که این در تاریخ ادبیات فارسی سابقه ندارد