ای خدا نشناس ها

هر سحر شمشیر کین بر عدل مطلق می زنند

ظهر خود مرهم به روی فرق منشق می زنند

با هُمُ الغاوُن و ما لا یَفعَلوا کشتندمان

طعنۀ فی کلِّ وادٍ بر فرزدق می زنند

عشق در قاموسشان دیوانگی، عرفان جنون

ننگ بدنامی به عذرا و به وامق می زنند

از نشان چون گل به بام من هزاران پرچم است

بر سر بام مجانین چون که بیرق می زنند

من خدایم، ای خدا نشناس ها، مجنون نیَم

من خدایم، طفل هاتان سنگ ناحق می زنند

گر مرا در جرم خودآگاهی اعدامم کنید

چوب های دار من بانگ انالحق می زنند