او را دیدم

او را دیدم با قامتی میانه و با سینه ای فراخ به آیه های بلند غرور می مانست بر گونه های او انبوه محاسن سیاه و پرپشتش به ماه و به خورشید نه، به نور می مانست او را دیدم حتی سلام مرا نیز پاسخ گفت نور از صدای لطیفش نمی شکست
	او خود ترانه بود و به شعر و شعور می مانست