سوگنامه ادیب و مورخ و دین شناس بزرگ، حبیبم مرحوم "دکتر احمد طاهری عراقی"

آب دو چشم از آتش دل می شود خجل

کی داغ و درد پاره تن می رود ز دل

حـیران ترین غمینم و اشکم نمی چکد

دریای غم مراست، دگر چشمه را بِهِل

مـولای عاطفه، ز چه رو قهر کرده ای؟

بگشای چشم باز و از این ناز بر گسل

دارم به دیده صاعقه، باران ولیک نیست

خشک است چشمه ها و همه ابرها کسل

طوفان آتش است ز روحم زبانه کش

آتشفشان شعله ورم من، نه خاک وگل

او رفت و آتشی به جهان جا به جا فکند

ما مانده ایم و سوخته های جهان، مُقِل

هـرگز نمی کشد ز دل این داغ، دست خویش

هر گز ز خاطرم نرود آن بت چگل

روحش که عزم دیدن جانان خویش کرد

خاک از تنش گرفته شمیم گلاب و هل

یـارای محو شعله دل نیست "کاوه" را

آب دو چشم از آتش دل می شود خجل