مگو که چله گذشت

در چهلمین روز درگذشت دانشمند بزرگ، حبیب دلم، دکتر احمد طاهری عراقی

هوای گفتن شعری دوباره با من نیست

که سوخت طبع من این داغ و چاره با من نیست

ز بخت و چرخ و زمین و زمان گله دارم

نَه آسمان، نَه فلک، نَه ستاره با من نیست

بهار بود و به هر سو نشاط رُستن بود

تو رفته ای و نشاط بهاره با من نیست

سیاه پوش شده کوه و دشت و بحر و کویر

به ماتم تو و شوق نظاره با من نیست

نشانی از غزل عاشقانه ام مطلب

که اختیار در این سوگواره با من نیست

ببین به بحر غم و لجه های سرکش او

شدم غریق و نشان کناره با من نیست

چه سود اگر که زنم شعر تر به آتش دل

چو نوشداروی این پاره پاره با من نیست

ز قلب پاره دو دل نه، هزار دل گشتم

کتاب و دست و دل استخاره با من نیست

به چله در بنشستم، مگو که چله گذشت

هزار سال دگر هم شماره با من نیست

شبم ز هجر تو صد سال و روز صد چندان

چهل گذشت و حساب هزاره با من نیست

چو لاله تن همه خون و چو شمع تن همه اشک

شدم ولیک چو آن دو شراره با من نیست

به طیب همسر ژاله¹ به علم ابوالــعرفان²

تو بوده ای و در این استشاره با من نیست

مگوی "کاوه" عمینم، چنان که پیش از این

چنین غمی ز دم گاهواره با من نیست

---

1- نام کوچک همسر آن مرحوم

2- نام کوچک تنها فرزند آن مرحوم