من و حافظ

من و حافظ به کمک هم:

ره نبردیم به مقصود خود اندر شیراز

چون سر و فرق مطهر به چماقی بشکست

دلا رفیق سفر بخت نیک خواهت بس

چماق لمپن شیراز سد راهت بس

بَدا شیراز و این دلواپسانش

خداوندا بکُش آن شهربانش

سخندانی وخوشخوانی نمی ورزنددرشیراز

بیا تا با چماق این بار مهمان را براندازیم