در سوگ مهرداد اوستا شاعری از تبار مهربانی

در سوگ مهرداد اوستا شاعری از تبار مهربانی

مــیهمانی آفتاب گذشت

موسم شعرهای ناب گذشت

هــای های هزار چشم رسید

از سر گریه نیز آب گذشت

روزنی سوی روشنایی نیست

تیرگی ماند و آن شهاب گذشت

دودی از شمع ماند و نوری نیست

نور از چشم ماهتاب گذشت

آسمان زار زر می گرید

در دو چشمش مگر سحاب گذشت؟

داستان ساز قصۀ پرواز

داستان شد از این کتاب گذشت

اوستادی نهاد بر هم چشم

چشم بگشا که وقت خواب گذشت

وقت، وقتِ گل و گلاب و می است

زاین چمن نکهت گلاب گذشت

ســاغر پر شراب خانگیش

وه که بی ترس احتساب گذشت

تــاک هایش شراب افشان باد

کز سر میکده شراب گذشت

آی «کاوه» ز محتسب مهراس

کار و بار تو از حساب گذشت

سوگنامه ادیب و مورخ و دین شناس بزرگ، حبیبم مرحوم "دکتر احمد طاهری عراقی"

آب دو چشم از آتش دل می شود خجل

کی داغ و درد پاره تن می رود ز دل

حـیران ترین غمینم و اشکم نمی چکد

دریای غم مراست، دگر چشمه را بِهِل

مـولای عاطفه، ز چه رو قهر کرده ای؟

بگشای چشم باز و از این ناز بر گسل

دارم به دیده صاعقه، باران ولیک نیست

خشک است چشمه ها و همه ابرها کسل

طوفان آتش است ز روحم زبانه کش

آتشفشان شعله ورم من، نه خاک وگل

او رفت و آتشی به جهان جا به جا فکند

ما مانده ایم و سوخته های جهان، مُقِل

هـرگز نمی کشد ز دل این داغ، دست خویش

هر گز ز خاطرم نرود آن بت چگل

روحش که عزم دیدن جانان خویش کرد

خاک از تنش گرفته شمیم گلاب و هل

یـارای محو شعله دل نیست "کاوه" را

آب دو چشم از آتش دل می شود خجل

در سوگ سرهنگ اسحاق شهنازی شاعر خوش قریحه گیلانی

احمری از این بستان

شعله زد به باغ جهان

ســر فکند بید ز غم

سوسنی نمود فغان

حــاجبان باغ غمین

از حجابِ تارِ غمان

آهِ دل کشید چمن

اوفتاد سرو چمان

قــلزمی ز شعر دری

شد تهی کران به کران

شــورشی ز موج نماند

در نشست خود، طوفان

هــیچ دیده ای که رود

آبِ بحر بی پایان

نــی ز یاد ما نرود

افتخار شعر زمان

ابر تیره آمد و شد

پشت ابر مَه پنهان

زد ندا چو چاوش مرگ

او شنید و گشت روان

یــار رفت و "کاوه" سرود

"می رود بِباغ جنان"¹

---

1- ماده تاریخ 1369

در سوگ سلمان هراتی

ســرو سرسبز استوار افتاد

لرزه بر جسم دشت تنبل زد

لــب  به لب خون لخته شد دریا

داغش آتش به قلب جنگل زد

مــاه مرد و گرفت و شد خاموش

هر ستاره فتاد و در گل شد

آفتاب از غمش نهان در کوه

کوه چون مرغ نیم بسمل شد

نِــی دگر نغمه ای نزد، نالید

از نیستان نسیم چون بگذشت

هــای و هوی هزار هدهد بود

جغد خواند او ز جوی خون بگذشت

روح رنگین رود جاری رفت

سیل آمد مسیل شد لبریز

آسمان زارزار می گرید

جنگل از دوریش شده پائیز

تــابش آفتاب و تیغۀ کوه

نور در اوج استواری بود

یــادگاری ز خندق و سلمان

آب در خشکی صحاری بود

زنده ریگ

دیروز

                        این میراث خوارگان قومیت عرب
                                                در ماه حرام

این مدعیان محرمی حرمت حرم

                                                      درحریم

                                                در شهر امن

                                                                  خون کردند

دفتر کهنۀ تاریخ

هرگز چنین جنایتی را

                        با چشم خود ندیده بود

و ا کنون هم

                        از قدرت سکه های پیامبران ظلم

                              چشم بر این جنایت بست

اما

                        کعبه

                        با قامت به خون نشستۀ خویش

                                          گواه خواهد بود

دیروز

                        در شهر خدا

خون میهمان خدا، نه

                                               که خون خدا

                                     بر خاک خدا ریخت

و بی شرمی

                        از خجالت این وقاحت

                                                          قطره

                                                      قـــطـــره

                                                قـطـره، قـطره

                                                          قطره

                                                                   آب شد

                                     بر خاک خدا ریخت

اما هنوز هم خاک خدا خونیست

                        *     *     *

آی

                        ای پیامبران ظلم

آیا

                        مرگ نمی یابید

آنک

                        رهایی مظلومان

آنک

                        وراثت ارض

زیرا

                        این "ریگ زنده"

                                           "زمین"

"مرده ریگ" ماست ......