دور باطل

مائیم و لبی تشنه، ایشان و قدح پُر می

این حسرت و غم تا چند؟ واین جام تهی تا کی؟

بر گریۀ ما خندند، وز خنده شان گرییم

این دور نَبُد باطل؟ این دوره نگردد طی؟

انصاف نباشد این کافتد ز غم و شادی

در حنجره مان هق هق، در حنجره شان هی هی

پیشانی ایشان را بنوشت قضا اینسان

بی ساقی و می هرگز، بی مطرب و نی هم نی

چون نوبت ما آمد، تقدیر چنین بنوشت

نی ساقی و نی مطرب، نی چنگ و غزل، نی نِی

با این همه ما راضی هستیم بدین قسمت

زان روی که آن شادی آتش بُوَدش در پی

معشوق نمی خواهیم، می هم ندهد خلسه

کو بیخودی جاوید؟ تا غوطه زنم در وی

زاین رو به دلم شادی افتاد چو "کاوه" گفت:

مائیم و لبی تشنه، ایشان و قدح پُر می

تو ای زن قدر خود بشناس

سحرگه آسمان از مس

تمام روز از سیماب

غروب از آهن سرخ و

شب از فولاد دود اندود

                                                هوا سنگینِ سنگین بود

تمام روز و شب دستان دیوی تیره بر هر شیشه ای انگشت می مالید و روز از شب سیه تر بود

درون کلبه ای تاریک

زنی از درد

            به بی تابی به دور خویش می تابید

ودستان عجوزی همچنان انگشت آن دیوسیه برشیشۀ اندام این زن روغنی راباسرانگشتان سردوزردمی مالید

وَ  زَن در درد جان می داد

نمی دانم شمارَش چند

ولیکن بارها تا صبح

                        چراغ عمر زن از درد

بسان شمع بالای سرش کز هر نسیمی کشته می شد، رو به خاموشی نهاد و باز روشن شد

چه گویم؟ عاقبت او مرد

در آن بحبوهۀ پرواز جان از تن

                                    به جای آخرین دم زن سؤالی کرد:

"چه شد؟ آیا نخستین میوۀ این شاخ

                                    که نه ماهش به خون خویش پروردم

                                                                                    سلامت هست؟"

و شویش پاسخ اینسان داد:

" بمیر ای زن

            که اینک مرگ بر من به

چگونه چشم در چشم کسان خویش اندازم؟

بمیر ای زن

            که اینک مرگ بر من به

بیا ای پیرزن بستان تو این طفل و به گورش نِه

                        چه خواهم کرد با دُختی؟

شرف، مردانگی، غیرت، تمامی مُرد در من، زن

چرا با من چنین کردی؟

                        بمیر ای زن

                                    که اینک مرگ بر من به"

عجوز آن گَه عبائی بر سرش افکند و آن نوزاد زیبا را

چنان چون مایۀ ننگی

                        میان آن عبا پنهان نمود و رفت

            *          *          *

ولی امروز

سحرگه آسمان زربفت

تمام روز از نور است

غروب از پرنیان سرخ و

                                                 شب، از اختران مملو

هوا از عطر گل سرشار

و دامان تو ای زن مبداء معراج هر مردی است

                                                           " تو ای زن قدر خود بشناس"

پا به پا همگام با خدا

تا صبح یک شب با خدا همراه بودم

من هم چو او از راه و چاه آگاه بودم

شام درازی بود و راهی مِه گرفته

بر پردة مِه خاطرات عمر رفته

شد جلوه گر مانند فانوس خیالی

من می گذشتم، با چه شوری، با چه حالی

آن شب خدا تا صبح با من بود، با من

خورشید بالا آمد و شد دشت روشن

برگشتم و انداختم نیمه نگاهی

بر راه شب پیموده ام، خواهی نخواهی

دیدم که در طول ره طولانی ما

از ما دو ردِّ پا به جا مانده است آن جا

دستی نمودم سایه بان چشم هایم

تا ردِّ پای خویش را بهتر بپایم

دیدم در آن راه شبانه جای بر جا

یک ردِّ پا از ما به جا مانده است تنها

یعنی که در آن لحظه های شاد و آرام

پیداست هر دو ردِّ پا همراه و همگام

امّا به هر جائی که از من بخت برگشت

یک ردِّ پا مانده است بر روی تن دشت

ابرو کشیدم در هم و دستش گرفتم

قدری فشردم، زیر لب با شکوه گفتم:

تو گفته بودی با منی، پیوسته، هرجا

تنها رفیق شادیم بودی؟ خدایا

امّا در آن هنگامه های سختی و شرّ

با من نبودی، ردِّ پایت نیست، بنگر

رفتی مرا تنها رها کردی، تو تنها

آن سو نگه کن، ردِّ پایت نیست حتّی

امّا خدا لبخند شیرینی زد و گفت:

بهتر نگه کن بر دو ردِّ پای همجفت

ما رهنورد کهنه این پیر دشتیم

همپای هر ره پو از این صحرا گذشتیم

ما رهبری کردیم آدم را در این خاک

بال بشر گشتیم، تا پیمود افلاک

گفتیم تا پایان ره ما با تو هستیم

همراه یونس^(ع) در دل ماهی نشستیم

گفتیم بر دریا بران، ای نوح^(ع) ، بی بیم

"سَخَّر لَنا هذا" بگو، ما ناخدائیم

ما دست در آتش زدیم و گل درآمد

در نیل تا ما پا نهادیم آب پس زد

ما با دم عیسی^(ع) به بیماران شفائیم

آن کس که تاج خار بر سر داشت، مائیم

دندان ما بشکست، نی دندان احمد ^(ص)

بر فرق ما خاکستر آمد، نی محمد^(ص)

آن جا که راه سخت تا یأست کشانده است

دانی چرا یک ردِّ پا بر دشت مانده است

آن ردِّ تنها، ردِّ پای ماست، نی تو

امّا نگویی راه پیمودیم بی تو

پنداشتی ما بر سر صحرا پریدیم؟

نی، ما تو را آن جا به دوش خود کشیدیم