هفت طرح پیاپی

طرح یک

شاید که بغض پنجره ها یک روز

از اشک های این

            هشتاد ساله ابر بی باران

بگشاید و

            سیلاب خشم رود

                        دریای پر تلاطمِ انسان را

                                                موجی دگر شود

طرح دو

در خشمناکیِ طوفان و موج و باد

کشتی غوطه ور – انسان –

گه در فراز

            گاه در فرود

در این یگانه گسترۀ آبی وسیع

چشم انتظار غرق شدن در کجال این

                                    دریای بی کرانۀ تنهایی و غم است

طرح سه

از حیرت و تعجب این قصه های گُنگ
حتی دهان پنجره ها نیز

                        باز مانده است

طرح چهار

طرح عبوس خطوط موازی دیوار

در لابلای آن همه زردی خشت و سنگ

در چشم من نشانه ای از دوری من است

من با خودم

            همچون دو بند موازی این طرح گُنگ

هرگز بر این همه دوری

                        فائق نمی شویم

طرح پنج

در این ستبر بلند هزار سنگ

حتی دریچه ای

کی آشنا کند؟

            زندانیان همارۀ این برج کهنه را

            با نور سرخ گونۀ خورشید صبحگاه

طرح شش

آوازهای دور

و دست های پینه بستۀ پیران

                                    گره زده

از دور دست شب تاریخ، - یا تاریک –

فریاد می شوند

طرح هفت

اینک امام صبح

اینک شکوه روشن چاشتگاه نور

اینک طلوع فجر

واینک .............. هزار اینک

یکی رها کندم

پرنده ای که ز پرواز خود جدا مانده است

هزار سال پریده، در ابتدا مانده است

نخورده تیری و بالش شکسته و زخمی است

قفس ندیده، ولیکن در انزوا مانده است

ورای حد خیال تو سقف پروازش

ولی به خاک نشسته، ز کوچ جا مانده است

یهودواره نشسته است و لوح ده فرمان

چنان دو وزنه سنگیش بر دو پا مانده است

نه مایل است که پر برکشد به اوج عروج

نه قادر است بماند، بگو چرا مانده است

میان ماندن و رفتن، نشستن و پرواز

میان لحظه تردید بال ها مانده است

نمازهای شکسته به موطنش خوانده است

خودش هنوز نفهمیده رفته، یا مانده است

یکی رها کندم، آن پرنده من هستم

پرنده ای که ز پرواز خود جدا مانده است

جیش می کنم

در مستراح شعر کهن جیش می کنم

من شاعرم، ز دول دهن جیش می کنم

یاران به قبر شهر کهن ریق می زنند

تنها در این مسابقه من جیش می کنم

با یاری درازی احلیل طبع خویش

بر باغ و کوه و دشت و دمن جیش می کنم

بر ریش هرچه شاعر نو تیز می زنم

بر فرق شاعران کهن جیش می کنم

اول به شاعران شهیر وطن، سپس

بر شاعران چین و ختن جیش می کنم

سرتاسر جهان، همه از غرب تا به شرق

بر لندن و ریاض و پکن جیش می کنم

از بس خورانده اند به ما شعر گند و شل

از صبح تا به شام لجن جیش می کنم

بلبل صفت به جمع همه شاعران منم

با چه چهم به زاغ و زغن جیش می کنم

سوزاکیم ز شعر پر از سوز شاعران

با درد و سوز و رنج و محن جیش می کنم

گفتی به شعر: زلف شکن در شکن خوش است

بر زلف پر زچین و شکن جیش می کنم

شعری خنک سروده ای از سردیش کنون

از جملۀ منافذ تن جیش می کنم

گر در بهشت یک تن از این شاعران رود

بر جوی های باغ عدن جیش می کنم

آن مرده ام، که بس که مرا روی داده اند

گستاخ گشته ام به کفن جیش می کنم

از شعر و وزن و قافیه تنگم گرفته است

بر شعر و سجع و نثر و سخن جیش می کنم

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلات

بر فاعلات و مفتعلن جیش می کنم

چارانه ها (جِد)

عمری که همه صوم و صلاتم بُد راست

شیطان به فریب از دلم ایمان کاست

امسال مه صیام دل ساغر خواست

سالی که نکوست، از بهارش پیداست

تو و عرش کبریائی، من و کلبۀ نداری

نبود در آن و در این، همه ثروتی است جاری

تو که ایزدی، خدایی، نرسی به گرد پایم

که مرا یکی چو تو هست و تو چون خودی نداری

 

عروه الوثقای من گیسوی توست

قوس محرابم خم ابروی توست

چشمه کوثر، دو چشم مست توست

طوبی من قامت دلجوی توست

  

زنجیر به دست ماست درگیر

نی دست نحیف ما به زنجیر

مائیم اگرچه بر سر دار

دار است به دام ما گرفتار

زهدان زمین هنوز تب دارد

فریاد جگرخراش بر لب دارد

تا زخمه چشم بر تنش ننشیند

بر پیکر خود چادری از شب دارد

کاشکی صلح در جهان می بود

واژه جنگ بی نشان می بود

کاشکی کوچه های شهر همه

کوچة آشتی کنان می بود

چو رفت آن که دلم برده هرچه باداباد

نگاه می کنم به پس پرده، هرچه بادا باد

فراق رنج عظیمی است، من که خواهم رفت

به راه یار سفر کرده، هرچه باداباد

 

دیریست اسیر بی قراری شده ام

چندیست که از خودم فراری شده ام

چون زشت و قبیح و چندش آور، مثلِ

یک زخم عمیق دست کاری شده ام

 

نمی دانم چرا دلگیرم از تو

تمام حج سینه، سیرم از تو

نمی دانم، مگر وارونه گردی

که اینسان شد سیه تقدیرم از تو

نخشبی دیگر و این بادیه سر تا سر چاه

هردمی از دل هر جاه برآید صد ماه

بی افولند همه گرچه به خاک افتادند

هرکه دارد همس کرب و بلا بسم الله

تهران  64/11/5

اسیران ناله ها در سینه دارند

خبرها از شه آدینه دارند

مباد از غم دل ایشان مکدر

که قلبی پاک تر زآئینه دارند

تهران 66/10/10

تا شاه ستم به دار آویخته شد

از پنجۀ کفر خون حق ریخته شد

در جنگ میان ارتش شام و سحر

خون علی و محمد آمیخته شد

تهران 66/10/16

 

ترا یک بار دیدم آه و فریاد

دلم در چنبر زلف تو افتاد

غلط کردم شدم دیوانۀ تو

خودم کردم که لعنت بر خودم باد

تهران 71/11/13

ترا از پشت چادر بو کشیدن

همان بوی تنت را دوست دارم

نشستن بر ستونی تکیه دادن

تماشا کردنت را دوست دارم

بیت الله الحرام 72/10/10

سر تا سر کائنات هست از مادر

آئینه جهان و صورت است از مادر

یعنی است همه فراز و پست از مادر

یا غیر خداست، هرچه هست از مادر

تهران 75/3/5

حالا که خود خواندی مرا تا کوچه عشق

با من دو سه گام دگر هم همسفر شو

من چند کوچه آن طرف تر می نشینم

یعنی که کوی وصل، منشین، رهسپر شو

تهران 77/3/25

 

دل زیمن قدم عشق ز غم آزاد است

قلب من شهر غریبی است که عشق آباد است

دل سراسر همه زخم است، ولی باکی نیست

بر لب زخم دلم شورش این فریاد است

گناباد 83/8/5

چَشِ سُوزِت چی دَریایِه دِ جیوَه

چشم سبز تو چون دریاست در جیوه

چَشِ مَ دالِکه ی دریاس غَریوه

چشم من مادر دریاست ای غریبه

تا سِیلِت کِردِمَه حُونَه ام دِ سیِلَه

از زمانی که نگاهت کرده ام خانه ام در سیل است

گِریوَه دِ گِریوَه دِ گِریوَه

گریه در گریه در گریه

خرم آباد  زمستان 88

تمامی تو رو یک جا می خوامش

کی گفته که زیاده این یه خواهش؟

تن و روحت رو از هم دور کردن

مث کشتن می مونه، نه نوازش

خرم آباد 88/1/19

هر که پا بگذاشت در این خانه از لطف خداست

نان دهیدش، کفر و ایمانش مپرسید این خطاست

چون به جان ارزد به درگاه خدای متعال

هر که باشد خاک پایش توتیای چشم ماست

تهران 16/9/90

تلخ گردیده است کام زندگی

شوکران ریز است جام زندگی

زندگی بار سفر بست و گریخت              

مرگ شد قائم مقام زندگی

تهران 25/10/91

آن قصۀ دیرین که در خاطره پابرجاست

چوپان که دروغ آمیز می گفت که گرگ اینجاست

تنها گنهش این بود، تنهائی در صحرا

افسوس که تنها گرگ فهمید که او تنهاست

تهران 92/8/15

سیبی که تو می دهی به دستم شاید

آئینه ای از هبوط آدم باشد

رندانه بهشت را به سیبی بخشم

از رنگ لبت اگر بر آن باشد رد

کاوه     تهران 94/3/12

سحرا میام که دربون باب الجواد بشم

ظهرا تو سفره خونه، مهمون مهموناد بشم

که اگه عصرا برم هاشمیه گنا کنم

روم بشه شبا دخیل پنجره فولاد بشم

تشنمه از آب سقا خونه طلات میخوام

خودمو کوچیکتر از ارزن کفترات میخوام

نه، تو این دنیا ازت قد یه ارزن نمیخوام

بلیت یک سره رد شدن از صراط میخوام

تا میام تو حرمت دلم پر از الو میشه

هم صدا با ناقاره خونت دلم یهو میشه

ما که سهلیم، کافرام میان ازت شفا میخوان

گرگ اگه بیاد حرم، کفتر جلد تو میشه

تهران 94/4/23

هرچند به صد مسلک و صد آئینیم

دلدادۀ این گربۀ پولادینیم

زرتشتی و عیسوی، مسلمان و یهود

ما یک دِلِگان، بابک خرّمدینیم

تهران 94/10/11

 

معنی هموارۀ فتح الفتوح

نقشه ها دارد گواهی با وضوح

نام تو بوده "خلیج فارس" از

اولین روز پس از طوفان نوح

کاوه   تهران 96/7/22

برای رومینا ...

گیرم به کسی تخمِ نِکو، آب فراوان

دادی و ندادی هنر پرورش آن

حاصل ز درو، زودتر از دانه زنی چیست؟ 

یک گندمک نارَس و یک داس پشیمان

ارزروم ٩٩/٣/٩  ٢٠٢٠/۵/۲۹

https://t.me/a_message_from_Kave/1536

مقام ومیز همچون روسپی است

نام یزدان ابتدای کار ماست

زاین سبب ایزد همیشه یار ماست

ای صبا از ما بر آن جویای نام

در رجائی شهر برسان صد سلام

واین نصیحت نیز از مایش رسان

زاین غرور و کبر بگذر ای جوان

کاین مقام ومیز همچون روسپی است

دل بدان بستن مرام عقل نیست

روسپی یک دم از آن توست و بس

کی شود عاقل بدین کس هم نفس؟

گاه نفست بر تَبَختُر می کشد

زآتش نخوت دلت گُر می کشد

گه ز نخوت خویش را گم می کنی

با غضب رو سوی مردم می کنی

دست خط این و آن را پاره کن

ضعف نفس خویش را زان چاره کن

لیک سختی با هنرمندان نکن

"هرچه خواهی کن، ولیکن آن مکن"

جنگ با اهل هنر آسان مدان

رستم اینجا صد سپر انداخت، هان

چون به میدان هنرمندان شوی

پیلتن باشی اگر، بی جان شوی

ور شوی در پنجۀ ایشان اسیر

موش می گردی، اگر باشی چو شیر

سخت رویی با هنرمندان مکن

خویش در بند هنر زندان مکن

گرچه دانم کان مقامت کرده خام

درگذر، کاین ننگ می باشد، نه نام

کم دِماغ نفس خود را چاق کن

در کنار عقل خود اطراق کن

دل مبند ای جان بدان جاه بلند

دل بر ایمان و به تقوایت ببند